Aan het woord…….Cédric Maris

Welke rol heb je binnen MHCW?

Sinds twaalf jaar hockey ik bij MHCW, waarvan tien jaar als keeper. Daarnaast heb ik zowel veld- als keeperstraining gegeven en ben ik momenteel clubscheidsrechter.

Ik fluit vanaf mijn eerste jaar B en toen ik een dag mijn kaart had, moest ik meteen invallen als scheidsrechter bij de JC2.  Dit is dus al weer mijn zesde jaar als scheidsrechter.  Door mijn rechtenstudie in Leiden ben ik minder in Woerden en daardoor train ik nog maar een keer in de week als keeper bij Heren 1 en speel ik op zondag veldhockey bij Heren 4. Ik vind het leuk om op de club te zijn, dus fluit graag ook nog een wedstrijd op de zaterdag.

 Wat vind je leuk aan je rol als scheidsrechter?

Zoals ik al zei, ben ik graag veel op de club en ik vind het ook niet meer dan normaal dat je iets voor de club doet als je er al twaalf jaar met plezier sport. Van het begin af aan heb ik veel wedstrijden gefloten en ik merkte al vrij snel dat ik het begeleiden van een wedstrijd leuk vind. Toen heb ik bij de club aangegeven dat ik er meer mee wilde doen. Op dat moment ga je dan het traject in en krijg je extra begeleiding van een ervaren scheidsrechter, wordt er vaker naar je gekeken en krijg je langzaamaan wat moeilijkere wedstrijden. Na het fluiten van de JC1, wat mijn ‘examen’-wedstrijd was, kreeg ik de CS-plus kaart, ofwel de clubscheidsrechterkaart. Nu fluit ik steeds vaker selectiewedstrijden en dat is leerzaam en leuk.

Ik vind het leuk en heb een goed gevoel wanneer mijn collega scheidsrechter en ik tevreden zijn over hoe het gegaan is. Als we elkaar echt goed hebben kunnen helpen tijdens de wedstrijd. Je kijkt elkaar veel aan, soms staat er iemand voor, kun je het niet goed zien en dan is die onderlinge communicatie essentieel. Zo proberen we een wedstrijd het liefst zonder kaarten uit te spelen, maar dat kan niet altijd. Dan is het heel belangrijk dat je dat samen goed opbouwt, eerst waarschuwen, dan eventueel een groene kaart en zo voorkomen dat het verder escaleert. Het mooiste is natuurlijk dat ook de spelers, coaches en het publiek tevreden zijn. De kans dat dat volledig zo is, is helaas niet heel groot. Daar had ik in het begin moeite mee, maar dat went.  Soms heb je zelf het idee dat je een goede wedstrijd hebt gefloten en als er dan veel negatieve reacties komen, is dat niet leuk.  En natuurlijk gaat het niet altijd goed, je maakt wel eens fouten net als spelers, je hebt wel eens een mindere dag.

 Wanneer vind je iets een lastige wedstrijd?

Dat zijn die wedstrijden waar het er om spant en dan vooral wanneer het publiek en de coaches mondiger worden. Jonge spelers gaan vaak mee in dat gedrag en worden feller in het spel. Felheid is mooi, sport is emotie, maar het moet niet doorslaan in schelden en fysiek onsportief spel. Confrontaties met coaches kunnen lastig zijn. Soms ziet een coach het totaal anders. Ik ben ook altijd bereid om achteraf nog vragen te beantwoorden over een beslissing bijvoorbeeld, dat hoort erbij. Zeker bij cruciale beslissingen zoals het afkeuren van een doelpunt of het geven van een kaart.  Mijn leerpunt is wel om niet overal op in willen gaan.

 Als je aan MHCW denkt, dan denk je aan….?

Gezelligheid! Ik vind het gemoedelijk, het hoeft allemaal niet zo chique, gewoon down to earthen een relaxte sfeer. Dat is voor mij echt de charme, ik speel er niet voor niets al twaalf jaar. En ik vind ook dat de club de afgelopen jaren goed bezig is met zaken op allerlei fronten professioneler te maken.

 Wat is je leukste ervaring bij MHCW?

In ieder geval die wedstrijd van JC1 toen ik mijn kaart kreeg. En ik vind het fluiten van MA1 en JA1 altijd uitdagend. Maar bijvoorbeeld ook de kampioenswedstrijd van MA1, ik floot die zelf niet, maar om te kijken naar de scheidsrechters en te zien dat het heel goed ging, dat was heel speciaal. Dat is ook vanaf de kant genieten.

Een grappig moment vind ik toen ik nog niet zo lang mijn kaart had en MA4 moest fluiten, ik was 16 jaar, en toen kwam de coach naar ons toe of ik dat wel al mocht. Dat heb ik wel vaker gehad, bijvoorbeeld ook bij de eerste keer veteranen fluiten, dat ze denken wat een jong ventje en dan is het leuk om te horen dat ze positief verrast zijn over hoe je de wedstrijd leidt.

 Een van de leukste momenten als kind vond ik altijd het Holleboomtoernooi en nu is dat voor mij het familietoernooi. Helemaal toen we twee jaar geleden wonnen met een team van keepers en niet hockeyers. Gewoon lekker hockeyen met elkaar en het liefst in het zonnetje.

 Wat hoop je bij te dragen aan de club vanuit je rol?

Dat andere jonge mensen ook veel gaan fluiten. Het zou zo fijn zijn als meer mensen zin krijgen in fluiten, want iedereen wil dat zijn wedstrijd goed gefloten wordt. Ik hoop oprecht dat er nog een aantal hele goede clubscheidsrechters bij komen.

 Waarom zouden mensen vrijwilliger moeten worden bij MHCW?

Voor mij is het niet meer dan normaal dat je iets doet voor de club. Dat heb ik ook van huis uit mee gekregen. En de club heeft altijd vrijwilligers nodig. Er zijn zoveel leuke dingen te doen, er zit voor iedereen wel wat tussen. Het geeft energie om iets terug te doen, we zijn tenslotte een amateurclub en we moeten het z’n allen doen. Als we bijvoorbeeld iets meer scheidsrechters hebben, kun je de druk al zoveel beter verdelen. Nu is het vaak een hele puzzel om de planning te maken. Een keer per drie weken een extra scheidsrechter of iemand achter de bar scheelt heel veel. Dus er zijn ook echt wel kleine klussen, als je niet elke week iets kunt doen.

 Heb je een tip voor scheidsrechters die nu net hun kaart hebben gehaald?

Als je voor de eerste keer moet fluiten de rust bewaren. En als je het echt heel spannend vindt, neem een van je ouders mee of vraag een scheidsrechter die ervaring heeft. En wees gerust, want je fluit een wedstrijd die past bij jouw niveau. Houd je puur bezig met het fluiten en wees niet bang om een fout te maken. Het hoeft niet perfect te zijn.

Als je commentaar krijgt, je hoeft de confrontatie niet aan te gaan, je kunt altijd geholpen worden. En als laatste: niet aan het begin zeggen ‘dit is mijn eerste keer fluiten’. Dat is echt niet nodig, je hebt je kaart, dus je weet voldoende om de wedstrijd te begeleiden. Niet jezelf naar beneden halen.

 Heb je tot slot nog een tip voor de club?

Eigenlijk meer een tip voor iedereen op de club. Ik vind het belangrijkste dat er een positieve houding is naar mensen die zich inzetten voor de club. Je hoeft het niet overal mee eens te zijn, maar er is een verschil tussen het ergens niet mee eens zijn of er ook over gaan zeuren. Als vrijwilligers kun je helaas nooit alle leden blij maken, maar laten we als club blij zijn met de vrijwilligers die zich inzetten en oordeel niet te snel over dingen.